Kontrola postawy stojącej jest jednym z najważniejszych zachowań motorycznych człowieka i jednocześnie punktem wyjścia do pozostałych działań motorycznych (Horak i wsp. 1997; Corbeil i wsp. 2004). Aby utrzymać równowagę podczas codziennych czynności organizm musi nieustannie „monitorować” położenie rzutu ogólnego środka ciężkości ciała w obszarze pola płaszczyzny podparcia. Efektywność mechanizmu kontroli posturalnej jest zależna od prawidłowego funkcjonowania układu równowagi, wymaga stałej interakcji i integracji informacji pochodzących z układów wzrokowego, przedsionkowego i somatosensorycznego (propriocepcja, czucie skórne) (Winter 1995; Zatsiorsky i Duarte 1999). Efektywna kontrola postawy nie tylko zmniejsza ryzyko wystąpienia upadku czy kontuzji, ale również przyczynia się do optymalizacji wykonywanych zadań ruchowych w różnych dyscyplinach sportowych (Watson 1999; McGuine i wsp. 2000; Hrysomallis 2007). Każda dyscyplina sportowa wymaga specyficznych umiejętności motorycznych, umożliwiających wykonywanie specjalistycznych ruchów (Hrysomallis i wsp. 2006; Maurer i wsp. 2006; Paillard 2017). Utrzymywanie postawy stojącej na stabilnym podłożu jest głównym wyznacznikiem równowagi. Analiza kołysania postawy w prostym zadaniu motorycznym, jakim jest stanie swobodne jest najczęściej stosowaną obiektywną metodą opisu i oceny utrzymania równowagi (Duarte i Freitas 2010; Visser i wsp. 2008).
Ćwiczenia poprawiające równowagę są powszechnie stosowane w programach treningowych w wielu dyscyplinach sportowych jak również w procesie rehabilitacji w większości jednostek chorobowych oraz jako profilaktyka upadków u osób starszych. Badania naukowe wykazały, iż stosowanie tego typu ćwiczeń przez zawodników różnych dyscyplin sportowych przynosi wiele korzyści, mi.in.: poprawę uzyskiwanych wyników czy zmniejszenie ilości doznawanych kontuzji (Hrysomallis 2011; Kümmel i wsp. 2016; Lesinski i wsp. 2015). Pomimo, iż korzyści wydają się być oczywiste, brakuje doniesień na temat optymalnego doboru środków treningowych oraz odpowiedniej objętości i intensywności treningu, stąd duża potrzeba tworzenia i implementowania nowych, efektywnych metod treningowych.
Użyteczny link:
http://www.johk.pl/files/10078-58-2017-v58-2017-05.pdf
W ramach projektu STRATEGMED3 zostały napisane dwie prace przeglądowe dotyczące równowagi u osób z chorobą Parkinsona oraz treningów rehabilitacyjnych z wykorzystaniem wirtualnej rzeczywistości w różnych chorobach neurologicznych:
- „Posturographic measures of postural sway in studies on balance disorders in PD patients”
- „Does the gold standard of VR application exist in balance training programs in clinical practice?”